30 grudnia 2025

Kifoza czynnościowa u dzieci – jak rozpoznać, fizjoterapia, ćwiczenia w domu

Fizjoterapeutka pediatryczna
4 min.
Kiedy Twoje dziecko garbi się, siedząc przy biurku lub korzystając z telefonu, martwisz się, że coś jest nie tak? Spokojnie – nie zawsze to oznacza poważny problem lub wadę postawy. Często mamy wtedy do czynienia z tzw. kifozą czynnościową. To przejściowe "okrągłe plecy", które wynikają ze złych nawyków, a nie z trwałej deformacji w obrębie kręgosłupa. Jednak ignorowana kifoza czynnościowa może w przyszłości przerodzić się w poważny problem ortopedyczny.
Kifoza czynnościowa u dzieci – jak rozpoznać, fizjoterapia, ćwiczenia w domu

Spis treści

  1. Co w kifozie czynnościowej jest tak ważne?
  2. Jak rozpoznać kifozę czynnościową?
  3. Fizjoterapia w kifozie czynnościowej – jak może pomóc?
  4. Kifoza czynnościowa u dzieci. Ćwiczenia do domu
  5. Na co uważać u dziecka w przypadku kifozy?
  6. Kifoza czynnościowa u dzieci. Podsumowanie

 

Co w kifozie czynnościowej jest tak ważne?

Kręgosłup dziecka jest giętki i podatny na formowanie. Dlatego okres dzieciństwa i dojrzewania jest kluczowym momentem, w którym kształtuje się postawa człowieka.

Długie godziny spędzone w szkolnej ławce, siedzenie przy komputerze czy noszenie nieprawidłowo ciężkiego plecaka sprawiają, że mięśnie odpowiedzialne za utrzymanie prawidłowej postawy słabną, a dziecko zaczyna się "zapadać" czy "zwieszać". Nieleczona kifoza czynnościowa nie tylko wpływa na wygląd (tzw. okrągłe plecy), ale też na zdrowie – może prowadzić do bólów pleców, problemów z oddychaniem, ograniczeniem sprawności ruchowej, a w dorosłości przyśpieszonej degeneracji kręgosłupa.

Kręgosłup ma naturalne krzywizny – lordozę szyjną i lędźwiową oraz kifozę piersiową. To one amortyzują wstrząsy i pozwalają na swobodny ruch. Problem pojawia się, gdy kifoza zaczyna pogłębiać się nadmiernie.

W kifozie czynnościowej nie dochodzi jeszcze do zmian strukturalnych w kręgach – deformacja wynika z niewłaściwego napięcia mięśni:

  • mięśnie klatki piersiowej są przykurczone;
  • mięśnie grzbietu i łopatek są osłabione.

Często dziecko ma obniżoną świadomość utrzymania postawy i nie potrafi utrzymać się prosto. Jest i dobra wiadomość. Na tym etapie postawę można skorygować poprzez odpowiednie ćwiczenia i nawyki w życiu codziennym.

 

Jak rozpoznać kifozę czynnościową?

Rodzic lub opiekun nie musi być lekarzem czy specjalistą, żeby zauważyć pierwsze sygnały:

  • dziecko często się garbi zwłaszcza siedząc;
  • barki opadają do przodu, a łopatki uciekają od kręgosłupa;
  • klatka piersiowa zapada się;
  • głowa wysuwa się do przodu, a szyja się skraca;
  • po zwróceniu uwagi dziecko potrafi się wyprostować – to jest kluczowa różnica pomiędzy kifozą czynnościową a strukturalną.

W razie wątpliwości warto udać się do lekarza bądź fizjoterapeuty – ocenią, czy mamy do czynienia z odwracalną postawą, czy już ze zmianami wymagającymi dokładniejszej diagnostyki ortopedycznej.

 

Fizjoterapia w kifozie czynnościowej – jak może pomóc?

Fizjoterapeuta nie tylko diagnozuje i pokazuje ćwiczenia, ale przede wszystkim uczy dziecko prawidłowych wzorców ruchowych i wzmacnia świadomość postawy.

Terapia obejmuje:

  • ćwiczenia wzmacniające mięśnie prostowników grzbietu, łopatek i pośladków;
  • ćwiczenia rozciągające dla przykurczonych mięśni piersiowych i biodrowych;
  • trening oddechowy, który wspiera otwieranie klatki piersiowej;
  • naukę ergonomii – jak siedzieć w szkole, przy komputerze, jak prawidłowo nosić plecak;
  • zajęcia w formie zabawy – szczególnie u młodszych dzieci, by ćwiczenia interesowały i nie były nudne.

 

Kifoza czynnościowa u dzieci. Ćwiczenia do domu

Oto kilka prostych ćwiczeń, które może rodzic wprowadzić (po wcześniejszej konsultacji ze specjalistą).
 

1. Ściąganie łopatek w leżeniu na brzuchu – uczy prawidłowej pracy między łopatkowej.

Dziecko leży na brzuchu z rękoma ułożonymi wzdłuż ciała, unosi klatkę piersiową do góry i ściąga łopatki do kręgosłupa.
 

2. Mostek na plecach – wzmacnia pośladki i grzbiet.

Dziecko leży na plecach, zgina nogi w kolanach, stopy podpiera o podłoże i unosi biodra do góry.
 

3. Rozciąganie klatki piersiowej przy ścianie – rozciąga mięśnie piersiowe.

Dziecko staje bokiem do ściany, rękę podpiera o ścianę, powoli obraca się w przeciwną stronę.
 

4. "Superman" – wzmacnia prostowniki grzbietu.

Dziecko leży na brzuchu z rękoma wyciągniętymi do przodu, unosi ręce i nogi nad podłogę.
 

5. Ćwiczenie z książką na głowie – rozwija świadomość postawy w formie zabawy.

Dziecko chodzi po pokoju z książką na głowie, starając się utrzymać prostą sylwetkę.

 

Na co uważać u dziecka w przypadku kifozy?

  1. ​Ciągłe upominanie dziecka w temacie jego postawy ("siedź prosto", "wyprostuj się") – do osiągnięcia efektów niezbędne są przede wszystkim regularne ćwiczenia.
  2. Unikaj ćwiczeń z Internetu bez kontroli specjalisty – niektóre ćwiczenia mogą być za trudne albo wykonywane nieprawidłowo, co może pogorszyć stan dziecka.
  3. Nie ignoruj problemu – jeżeli dziecko stale się garbi, potrzebna jest konsultacja. Im wcześniej wprowadzisz terapię, tym szybciej wróci do prawidłowej postawy.
  4. Nie obciążaj plecaka zbędnymi rzeczami – zbyt ciężki ciężar pogłębia problem.

Kifoza czynnościowa u dzieci. Podsumowanie

Kifoza czynnościowa to sygnał ostrzegawczy. To odwracalna wada postawy, którą skutecznie można skorygować, jeśli zareaguje się w odpowiednim czasie. Oczywiście nie możemy takiego problemu bagatelizować, ponieważ może wywołać poważny problem.
 

Praktyczna wskazówka

Wprowadź w domu zasadę "5 minut aktywności po 30 minutach siedzenia". Proste ćwiczenia rozciągające, kilka przysiadów czy "Superman" na podłodze potrafią zdziałać cuda.

Warto pamiętać, że kręgosłup dziecka rośnie razem z nim. To, jak będzie wyglądać jego sylwetka w okresie dorosłego życia, w dużej mierze zależy od tego, co zrobimy dziś.

Źródła

  1. Każmierska B., Kowalczyk B., Lesików A., Ocena kifozy piersiowej dzieci w wieku 8-12 lat, Journal of Education, Health and Sport, 2017.
  2. Owczarek S., Kinezyterapia w młodzieńczej kifozie piersiowej, Wyd. Korso, Warszawa, 2007.
Zamknij